Nie wiem jakie były intencje ustanowienia w naszym kalendarzu polskiego dnia dziecka (bo międzynarodowo dzień dziecka obchodzi się wcześniej) zaraz po dniu matki, ale wydaje się to być jak najbardziej trafionym pomysłem, ponieważ dzieciństwo łączy się z nierozerwalną nicią z macierzyństwem. Najczęściej jest to połączenie symbolicznie, ale czasami w sposób dosłowny, kiedy to dziecko zostaje matką. Ofiary przemocy seksualnej trafiają do naszego schroniska będąc w ciąży, która to zazwyczaj jest wynikiem gwałtu. Najczęściej są to ofiary uratowane (lub którym udało się uciec) z domu publicznego, ale też i ofiary pracy przymusowej, również wykorzystane seksualnie. 

Te pierwsze trafiają do naszego schroniska pokaleczone przez rzesze klientów, których potrzeby seksualne musiały zaspokajać o każdej porze dnia i nocy, te drugie są zazwyczaj ofiarami przemocy z uszkodzeniami wymagającymi interwencji medycznej. Od zakupu aparatu słuchowego który przywróci słuch utracony w wyniku bicia, do skomplikowanych operacji medycznych ratujących zmasakrowane narządy rodne. Zresztą większość z nich nierzadko zmuszona była do aborcji, a w kilku przypadkach to właśnie widmo kolejnej aborcji było inspiracją ucieczki. 

I w ten oto sposób nastolatki zostają matkami. Z dzieckiem na plecach (bo kogo by było stać na wózek lub chociaż nosidełko), z małym pakunkiem – darem kogoś kto się zlitował, który jest jednocześnie ich całym dobytkiem – całą własnością  z którą idą w nieznane – matka i dziecko. Często bez rodziny i bliskich mają tylko siebie –a i liczyć mogą tylko na siebie.

Byłe niewolnice, którym zabranie dzieciństwa było tylko ułamkiem wielkiej krzywdy jaką im wyrządzono stają się dla swoich dzieci całym światem, i to w sposób tak dosłowny jak i przenośny. I o takich matkach, które podróżują z małym tobołkiem w nieznane– bo nawet nasze schronisko jest dla nich tylko krótką przystanią jest to święto – a raczej dwu-święto – tak dzień matki jak i dzień dziecka.